Bilan 13/30

ในปี 1989 ในเมืองนีมส์ CHU Carémeau และ Association Réinsertion Aveugles Malvoyants (ARAMAV) ได้ริเริ่มวิธีการรักษาแบบใหม่สำหรับผู้ป่วยที่มีความบกพร่องทางสายตาอย่างรุนแรง ภายในคลินิก ARAMAV ซึ่งปัจจุบันมีเตียงโรงพยาบาลเต็ม 20 เตียงและเตียงในโรงพยาบาล 8 วัน ผู้ป่วยจะได้รับประโยชน์จากการฟื้นฟูสมรรถภาพสายตาเลือนรางด้วยทีมฟื้นฟูจากสหสาขาวิชาชีพ ได้แก่ จักษุแพทย์ ทันตแพทย์จัดกระดูก นักกิจกรรมบำบัด ครูฝึกการเคลื่อนไหว และนักจิตบำบัด การประเมินทางคลินิกช่วยให้แผนการรักษาเป็นรายบุคคลปรับให้เข้ากับศักยภาพการมองเห็นที่เหลือของผู้ป่วย หลักการคือการรวมโปรแกรมสำหรับปรับฟังก์ชันการมองเห็นให้เหมาะสมที่สุดกับการทำงานเกี่ยวกับประสาทสัมผัสการชดเชย

อย่างไรก็ตามแม้ว่าผลลัพธ์ของการฟื้นฟูสมรรถภาพจะน่าเชื่อโดยมีการปรับปรุงที่สำคัญในความเป็นอิสระของผู้ป่วย (รายงานโดยผู้ป่วยเอง ผู้ติดตาม และเจ้าหน้าที่ฟื้นฟูที่ดูแล) เครื่องมือก็ขาดหายไป การประเมินเฉพาะเจาะจงสำหรับผู้ป่วยที่มีการมองเห็น การด้อยค่า สิ่งนี้ควรทำให้สามารถวัดระดับความเป็นอิสระและคุณภาพชีวิตในระยะต่าง ๆ ของการดูแลเพื่อคัดค้านและหาปริมาณความก้าวหน้าที่เกิดขึ้น แต่ยังเพื่อพัฒนาและปรับโปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพ WHO บรรยายถึงคุณภาพชีวิตว่า "เป็นการรับรู้ของปัจเจกบุคคลเกี่ยวกับตำแหน่งในชีวิต ในบริบททางวัฒนธรรมและระบบค่านิยมที่เขาอาศัยอยู่ สัมพันธ์กับเป้าหมาย ความคาดหวัง แบบอย่าง และความสนใจของเขา" สำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา (FDA) และ European Medicines Agency แนะนำให้ใช้มาตรการรายงานผลลัพธ์ของผู้ป่วย (PROMs) สำหรับการประเมินยาหรือการรักษาใหม่ PROM คือรายการคำถามที่ประเมินข้อมูลสุขภาพของผู้ป่วยจากมุมมองของตนเอง แบบสอบถามเหล่านี้ถูกใช้มากขึ้นในการศึกษาทางคลินิกเพื่อประเมินผลกระทบของการรักษาที่ผู้ป่วยเห็นเอง การประเมินคุณภาพชีวิตดำเนินการโดยใช้แบบสอบถามสำรวจรายการต่าง ๆ ที่สามารถจัดกลุ่มเป็นมิติ ... การประเมินโดยผู้ป่วยนี้มีความสำคัญมากขึ้นในด้านจักษุวิทยา มีการทดลองทางคลินิกแบบสุ่มจำนวนมากซึ่งผลของแบบสอบถามคุณภาพชีวิตเป็นจุดสิ้นสุดหลัก การประเมินตามอัตวิสัยนี้น่าสนใจมากเพราะสำหรับผลทางคลินิกเดียวกัน (ความดันในลูกตา ความหนาของจุดภาพชัดตรงกลางใน OCT ความคมชัดของภาพ ฯลฯ) เป็นไปได้ที่จะระบุความแตกต่างระหว่างการรักษาสองวิธี แบบสอบถามคุณภาพชีวิตทั่วไปที่ใช้อยู่ในปัจจุบันไม่เหมาะกับผู้ที่มีความบกพร่องทางการมองเห็นที่มีปัญหาเฉพาะ ดังนั้นจึงดูเหมือนเกี่ยวข้องกับเราที่จะเสนอเครื่องมือใหม่ในการประเมินความเป็นอิสระและคุณภาพชีวิตโดยทั่วไปที่ปรับให้เข้ากับผู้ที่มีความบกพร่องทางสายตาและมีความอ่อนไหวต่อการดูแลฟื้นฟู การประเมิน ARAMAV 13/30 ได้รับการตรวจสอบโดยการศึกษาทางคลินิกแบบศูนย์เดียวในอนาคต เรารวมผู้ป่วยทั้งหมด 231 รายเป็นระยะเวลา 44 เดือน ผลลัพธ์ของเราตรวจสอบการประเมิน ARAMAV 13/30 เป็นมาตราส่วนคุณภาพชีวิตและความเป็นอิสระในผู้ป่วยที่มีความบกพร่องทางสายตาโดยไม่คำนึงถึงสาเหตุ เป็นมาตราส่วนหลายมิติ เชื่อถือได้ สม่ำเสมอ และมีโครงสร้าง ซึ่งแสดงความไวที่ดีต่อการเปลี่ยนแปลง ถือได้ว่าเป็นเครื่องมือใหม่ในการประเมินผู้พิการทางสายตา ดูเหมือนน่าสนใจสำหรับเราที่จะรวมการประเมิน ARAMAV 13/30 เข้ากับการประเมินออร์โธปิดิกส์ที่มีสายตาเลือนรางเพื่อประเมินระดับความเป็นอิสระและคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยที่มีความบกพร่องทางสายตาได้อย่างแม่นยำและเพื่อเสนอการดูแลแบบ "เฉพาะ"