ESIC

İşçilerin Devlet Sigortası Yasası 1948'in (ESI Yasası), Parlamento tarafından ilan edilmesi, bağımsız Hindistan'daki işçiler için sosyal güvenlikle ilgili ilk büyük mevzuattı. Bu, endüstrinin henüz gelişme aşamasında olduğu ve ülkenin gelişmiş veya hızlı gelişen ülkelerden ithal edilen çeşitli mallara büyük ölçüde bağımlı olduğu bir dönemdi. Üretim süreçlerinde insan gücünün konuşlandırılması, jüt, tekstil, kimya vb. gibi birkaç seçkin sektörle sınırlıydı. Ülke ekonomisi çok acemi bir durumdayken, kusursuz, çok boyutlu bir Sosyal Güvenlik sisteminin oluşturulması ve geliştirilmesine ilişkin mevzuat sayı ve coğrafi dağılım açısından sınırlı olsa da, bir çalışma yüzünün sosyo-ekonomik iyileştirilmesine yönelik dikkate değer bir jest olduğu açıktır. Bununla birlikte Hindistan, yasal hükümler aracılığıyla işçi sınıfına organize sosyal koruma sağlamada başı çekti.

1948 tarihli ESI Yasası, işçilerin genel olarak maruz kaldıkları sağlıkla ilgili belirli olasılıkları kapsar; hastalık, analık, geçici veya sürekli maluliyet, meslek hastalığı veya iş kazası sonucu ölüm, ücret veya kazanma kapasitesi kaybı gibi - tamamen veya kısmen. Bu tür beklenmedik durumlarda ortaya çıkan fiziksel veya finansal sıkıntıyı dengelemek veya ortadan kaldırmak için Kanun'da yapılan sosyal güvenlik hükmü, böylece, toplumun korunmasını ve devamlılığını sağlarken, yoksunluk, yoksunluk ve sosyal bozulmadan korunma yoluyla kriz zamanlarında insan onurunu korumayı amaçlamaktadır. toplumsal olarak yararlı ve üretken bir insan gücü.