ESIC

De afkondiging van de Employee' State Insurance Act, 1948 (ESI Act), door het parlement, was de eerste belangrijke wetgeving inzake sociale zekerheid voor werknemers in het onafhankelijke India. Het was een tijd waarin de industrie nog in de kinderschoenen stond en het land sterk afhankelijk was van een assortiment geïmporteerde goederen uit de ontwikkelde of zich snel ontwikkelende landen. De inzet van mankracht in productieprocessen was beperkt tot een paar selecte industrieën zoals jute, textiel, chemicaliën enz. De wetgeving over het creëren en ontwikkelen van een onfeilbaar multidimensionaal socialezekerheidsstelsel, toen de economie van het land nog in een prille staat verkeerde was duidelijk een opmerkelijk gebaar in de richting van de sociaaleconomische verbetering van een werkvlak, hoewel beperkt in aantal en geografische spreiding. Desondanks nam India het voortouw bij het bieden van georganiseerde sociale bescherming aan de arbeidersklasse door middel van wettelijke bepalingen.

De ESI-wet 1948 omvat bepaalde gezondheidsgerelateerde gebeurtenissen waaraan de werknemers in het algemeen worden blootgesteld; zoals ziekte, moederschap, tijdelijke of blijvende arbeidsongeschiktheid, beroepsziekte of overlijden door arbeidsongeval, met als gevolg loonverlies of volledige of gedeeltelijke verdiencapaciteit. De socialezekerheidsvoorzieningen die in de wet zijn opgenomen om de daaruit voortvloeiende fysieke of financiële nood in dergelijke onvoorziene omstandigheden te compenseren of teniet te doen, zijn dus gericht op het handhaven van de menselijke waardigheid in tijden van crises door bescherming tegen ontbering, armoede en sociale degradatie, terwijl de samenleving het behoud en de continuïteit van een maatschappelijk nuttige en productieve mankracht.