Marginal Revolution

Marginale revolutie
Marginalisme vond uiteindelijk voet aan de grond door het werk van drie economen, Jevons in Engeland, Menger in Oostenrijk en Walras in Zwitserland.

William Stanley Jevons stelde de theorie voor het eerst voor in 'A General Mathematical Theory of Political Economy' (PDF), een paper gepresenteerd in 1862 en gepubliceerd in 1863, gevolgd door een reeks werken die zijn hoogtepunt bereikte in zijn boek The Theory of Political Economy in 1871 waarin werd vastgesteld zijn reputatie als een vooraanstaand politiek econoom en logicus van die tijd. Jevons conceptie van nut was in de utilitaire traditie van Jeremy Bentham en van John Stuart Mill, maar hij verschilde van zijn klassieke voorgangers door te benadrukken dat "waarde volledig afhankelijk is van nut", in het bijzonder van "uiteindelijk nut waarop de theorie van de economie zal blijken te draaien. " Hij kwalificeerde dit later door het resultaat af te leiden dat in een model van wisselkoersevenwicht, prijsverhoudingen niet alleen evenredig zouden zijn met verhoudingen van "definitieve graden van nut", maar ook met productiekosten.
Carl Menger presenteerde de theorie in 1871 in Grundsätze der Volkswirtschaftslehre (vertaald als Principles of Economics). De presentatie van Menger is opmerkelijk op twee punten. Eerst deed hij er alles aan om uit te leggen waarom van individuen zou moeten worden verwacht dat ze mogelijk gebruik rangschikken en vervolgens marginaal nut gebruiken om te beslissen tussen afwegingen. (Om deze reden worden Menger en zijn volgelingen soms 'de psychologische school' genoemd, hoewel ze vaker bekend staan ​​als 'de Oostenrijkse school' of 'de Weense school'.) Ten tweede, terwijl zijn illustratieve voorbeelden het nut als gekwantificeerd presenteren, zijn essentiële veronderstellingen niet. [11] (Menger heeft in feite de numerieke tabellen doorgehaald in zijn eigen exemplaar van de gepubliceerde Grundsätze. Menger ontwikkelde ook de wet van afnemend marginaal nut. Het werk van Menger vond een aanzienlijk en waarderend publiek.
Marie-Esprit-Léon Walras introduceerde de theorie in Éléments d'économie politique pure, waarvan het eerste deel in 1874 werd gepubliceerd in een relatief wiskundige uiteenzetting. Walras 'werk vond in die tijd relatief weinig lezers, maar werd twee decennia later erkend en opgenomen in het werk van Pareto en Barone.
Een Amerikaan, John Bates Clark, wordt soms ook genoemd. Maar hoewel Clark onafhankelijk van elkaar tot een marginale utiliteitstheorie kwam, deed hij er weinig aan om vooruit te gaan totdat het duidelijk was dat de volgelingen van Jevons, Menger en Walras een revolutie teweeg brachten in de economie. Niettemin waren zijn bijdragen daarna diepgaand.