Bhagwat Geeta - भगवत गीता

Bhagavad Gita to wiedza o pięciu podstawowych prawdach i związkach każdej prawdy z innymi: Tymi pięcioma prawdami jest Kryszna, czyli Bóg, dusza indywidualna, świat materialny, działanie na tym świecie i czas. Gita klarownie wyjaśnia naturę świadomości, jaźni i wszechświata. To esencja duchowej mądrości Indii.

Bhagawadgita jest częścią piątej Wedy (napisanej przez Vedavyasę - starożytnego indyjskiego świętego) i indyjskiego eposu - Mahabharatę. Po raz pierwszy została opowiedziana w bitwie pod Kurukszetrą, przez Pana Krysznę do Arjun.

Bhagawadgita, nazywana również Gitą, jest 700 wersetowym pismem Dharmicznym, które jest częścią starożytnego sanskryckiego eposu Mahabharata. Ten fragment zawiera rozmowę pomiędzy księciem PANDAV Arjuna i jego przewodnikiem Kryszną na temat różnych zagadnień filozoficznych.

W obliczu bratobójczej wojny przygnębiony Ardżuna zwraca się do swojego woźnicy Kryszny o radę na polu bitwy. Kryszna, poprzez Bhagawadgitę, przekazuje Arjunie mądrość, ścieżkę oddania i doktrynę bezinteresownego działania. Bhagavad Gita podtrzymuje esencję i filozoficzną tradycję Upaniszad. Jednak w przeciwieństwie do rygorystycznego monizmu Upaniszad, Bhagavad Gita również integruje dualizm i teizm.

Wiele komentarzy zostało napisanych do Bhagawadgity z bardzo różniącymi się poglądami na podstawowe kwestie, poczynając od komentarza Adi Śankary do Bhagawadgity w VIII wieku ne. Komentatorzy postrzegają ustawienie Bhagawadgity na polu bitwy jako alegorię etycznych i moralnych zmagań ludzkiego życia. Wezwanie Bhagawadgity do bezinteresownego działania zainspirowało wielu przywódców indyjskiego ruchu niepodległościowego, w tym Mohandasa Karamchanda Gandhiego, który nazwał Bhagawadgitę swoim „słownikiem duchowym”.