پښتو شعر غزل ټپي لنډۍ

د خدای رضا وه چې درسره بخت نه وُ
لابه خپلیده دې دومره سخت وُ

خدایه! له تا خو مې داستا د یو بنده سوال وُ
زما په کار خو دولتونه نه وو تخت فيه وُ

ستا تر لزانده شونډو ځار شم ګیله نه کومه
ایي له تاسره دلبره دومره وخت وُه وُ

مرګه مننه په دنیا باندې دې وپېژندم
ګنې په ژوند خو مې هیچا سره ارزښت نه وُ

ویدېدم کریمه سرعته کا کود
غریبۍ غیږ سار ومه بالښت نه وُ